Bukkōin

Bukkōin – Miejsce Praktyki Zazen

Bukkōin (Świątynia Światła Buddhy),  to miejsce praktyki zazen w tradycji Sōtō Zen.

które działa jako niezależny podmiot prawny pod nazwą „Ośrodek Misyjny Bukkoin”, będący częścią związku wyznaniowego Misja Buddyjska „Trzy Schronienia”. [1]

Nauczyciel: Dōkō Bukała praktykuje buddyzm zen od połowy lat osiemdziesiątych m.in. w latach 2005-2013 w kilku świątyniach i klasztorach Sōtō Zen w Japonii. W 2006 został wyświęcony na mnicha zen w świątynii Antaiji, a w latach 2007-2010 odbył tradycyjny trening kapłański w klasztorze Myōkōji. W 2012 otrzymał przekaz dharmy (shihō) od Daitsū Toma Wrighta, długoletniego ucznia Rōshiego Kōshō Uchiyamy. Od 2013 jest w pełni wyświęconym kapłanem zen (oshō) oraz nauczycielem (nitō kyōshi i kokusai fukyōshi) autoryzowanym przez Sōtōshū.[2]

Dōgen Zenji

W szkole Sōtō Zen formalne zadeklarowanie się podążania drogą buddhy nosi nazwę dziukai – przyjęcia wskazań. W czasie ceremoni dziukai otrzymuje się szesnaście wskazań: trzy skarby, trzy ogólne (czyste) wskazania i dziesięć wskazań bodhisattwy. Trzy czyste wskazania oraz dziesięć wskazań bodhisattwy są rozwinięciem i bardziej szczegółowym opisem trzech aspektów trzech skarbów.
Trzy ogólne wskazania tłumaczone dosłownie to: obejmowanie wszystkich wskazań (reguł) i form, obejmowanie dobrych działań, obejmowanie wszystkich istot. Najczęściej tłumaczone są jako: nierobienie zła, czynienie dobra, wyzwalanie wszystkich istot. Zło w buddyzmie rozumiane jest jako działania prowadzące do cierpienia i pomieszania. Dobro zaś jest działaniami prowadzącymi do wyzwolenia od cierpienia i do harmonii współistnienia. W rozumieniu Dōgena Zenji prawidłowa praktyka buddyjska to nierobienie zła i robienie dobra w relatywnym sensie, a jednocześnie wykraczanie poza dobro i zło, będąc wolnym od dobra i zła.

Kierunkiem praktyki zen są przede wszystkim „Cztery Ślubowania Bodhisattwy”:

Istoty są niezliczone, ślubuję je wyzwolić.
Złudzenia są niewyczerpane, ślubuję je zakończyć.
Bramy dharmy są niezmierzone, ślubuję je przeniknąć.
Droga buddhy jest niezrównana, ślubuję ją urzeczywistnić 
Dziesięć wskazań bodhisattwy, to: niezabijanie, nie kradzenie, niekrzywdzenie seksualnie, niekłamanie, nieodurzanie innych i siebie, nieocenianie innych i siebie, niewywyższanie się i nieumniejszanie innych, nieskąpienie, niebycie agresywnym wobec innych i siebie, nieoczernianie trzech skarbów. Wskazania te są dziesięcioma aspektami rzeczywistości widzianymi z zazen i funkcjonowaniem naturalnie wyłaniającym się z praktyki właściwie rozumianego zazen. Dlatego, aby w pełni zrozumieć te wskazania, przede wszystkim konieczne jest praktykowanie zazen. (..)
Dlatego też, innym ważnym aspektem wskazań jest skrucha. Skrucha nie jest najlepszym tłumaczeniem oryginalnego terminu „sange”, ale nie ma, przynajmniej po polsku, lepszej alternatywy. Rōshi Kōshō Uchiyama podkreślał współzależność ślubowania (wskazań) i skruchy, jako dwóch aspektów jednego zazen.
W Sōtō Zen są dwie gathy skruchy. Pierwsza, którą recytuje się w czasie ceremonii przyjmowania wskazań, jak też przy innych okazjach:
Wszystkie złe czyny popełnione przeze mnie od niepamiętnych czasów,
Skutkiem chciwości, gniewu i niewiedzy,
Zrodzone z ciała, mowy i umysłu,
Teraz całkowicie wyznaję ze skruchą.
Druga, nosząca nazwę gathy skruchy bezforemnej wyraża ducha skruchy jako zazen. Brzmi ona tak:
Ocean wszystkich karmicznych przeszkód powstaje jedynie ze złudnych myśli. Jeśli chcesz uczynić skruchę, usiądź prosto i bądź świadom prawdziwej rzeczywistości. Wszelkie błędy są jak rosa i szron, rozpuszczają się w słońcu mądrości.[3]

Zazen (jap. siedzieć w zen) zwane jest często medytacją, choć z innymi formami medytacji ma tak naprawdę niewiele wspólnego, ponieważ praktyka ta nie zawiera w sobie elementu zagadnienia, nad którym należałoby medytować. W Indiach nazywano tę praktykę dhyana, co oznacza „medytację bez obiektu”. Jest to uważna obecność „w tym, co jest takie, jakie jest”, czyli bezpośrednim doświadczaniu warunków zewnętrznych i wewnętrznych ciała i umysłu jednostki, bez konceptualizacji czy porównywania z doświadczeniami z przeszłości.[4]

6th century painting of Maitreya, Kizil Caves, Cave 224

Brahmajāla Sutra 

Sutra Brahmajāla , przetłumaczona przez Kumārajīvę (ok. 400 rne), zawiera listę dziesięciu głównych i czterdziestu ośmiu mniejszych ślubowań bodhisattwy.  Wskazania Bodhisattwy mogą być często nazywane „Wskazówkami Sieci Brahmy” ( chiński :梵網戒; pinyin : Fànwǎng Jiè ), szczególnie w nauce buddyjskiej, chociaż inne zestawy wskazań bodhisattwy można znaleźć również w innych tekstach. Zazwyczaj we wschodnioazjatyckich tradycjach mahajany za wskazania bodhisattwy uważa się tylko dziesięć głównych wskazań. Według sutry dziesięć głównych wskazań bodhisattwy jest w skrócie:

1. Nie zabijać ani nie zachęcać innych do zabijania.

2. Nie kraść ani nie zachęcać innych do kradzieży.

3. Nie angażować się w działania rozwiązłe ani nie zachęcać do tego innych. Oczekuje się, że mnich całkowicie powstrzyma się od zachowań seksualnych.

4. Nie używać fałszywych słów i mowy ani nie zachęcać do tego innych.

5. Nie handlować ani nie sprzedawać napojów alkoholowych ani nie zachęcać innych do tego.

6. Nie rozgłaszać występków lub błędów zgromadzenia buddyjskiego ani nie zachęcać do tego innych.

7. Nie chwalić się i nie mówić źle o innych ani nie zachęcać do tego innych.

8. Nie bądź skąpy ani nie zachęcaj do tego innych.

9. Nie chować gniewu ani nie zachęcać innych do gniewu.

10. Nie mówić źle o Buddzie, Dharmie lub Sandze (dosł. Potrójny Klejnot) ani nie zachęcać do tego innych.

Łamanie któregokolwiek z tych wskazań jest opisane w sutrze jako główne wykroczenie. Pełniejszy opis jest następujący:

1, Uczeń Buddy nie powinien sam zabijać, zachęcać innych do zabijania, zabijać w odpowiedni sposób, chwalić zabijania, radować się z bycia świadkiem zabijania ani zabijać poprzez zaklęcia lub wypaczone mantry. Nie może stwarzać przyczyn, warunków, metod ani karmy zabijania i nie może umyślnie zabijać żadnej żywej istoty. Jako uczeń Buddy powinien pielęgnować umysł pełen współczucia isynowskiej pobożności , zawsze obmyślając odpowiednie środki ratowania i ochrony wszystkich istot. Jeśli zamiast tego nie zdoła się powstrzymać i bez litości zabije czujące istoty, popełnia paradżika (poważne) wykroczenie.

2. Uczeń Buddy nie może sam kraść ani zachęcać innych do kradzieży, kraść w odpowiedni sposób, kraść za pomocą zaklęć lub dewiacyjnych mantr. Nie powinien stwarzać przyczyn, warunków, metod ani karmy kradzieży. Nie wolno kraść żadnych kosztowności ani mienia, nawet należącego do duchów i duchów, złodziei i rabusiów, nawet tak małych jak igła czy źdźbło trawy. Jako uczeń Buddy powinien mieć umysł miłosierdzia, współczucia i synowskiej pobożności – zawsze pomagając ludziom zdobywać zasługi i osiągać szczęście. Jeśli zamiast tego kradnie rzeczy innych, popełnia wykroczenie paradżika.

Bodhidharma

3, Uczeń Buddy nie może angażować się w rozwiązłe czyny ani zachęcać do tego innych. [Jako mnich] nie powinien mieć stosunków seksualnych z żadną kobietą – czy to człowiekiem, zwierzęciem, bóstwem czy duchem – ani tworzyć przyczyn, warunków, metod lub karmy takiego złego postępowania. Doprawdy, nie wolno mu angażować się w niewłaściwe zachowania seksualne z nikim. Uczeń Buddy powinien mieć umysł synowskiej pobożności – ratowania wszystkich czujących istot i instruowania ich w Dharmie czystości i czystości. Jeśli zamiast tego brakuje mu współczucia i zachęca innych do angażowania się w rozwiązłe stosunki seksualne, w tym ze zwierzętami, a nawet ich matkami, córkami, siostrami lub innymi bliskimi krewnymi, popełnia przestępstwo paradżika.

4, Uczeń Buddy nie może sam używać fałszywych słów i mowy ani zachęcać innych do kłamstwa lub kłamstwa w odpowiedni sposób. Nie powinien mieszać się w przyczyny, warunki, metody lub karmę kłamstwa, mówiąc, że widział to, czego nie widział lub odwrotnie, ani kłamać pośrednio za pomocą środków fizycznych lub umysłowych. Jako uczeń Buddy powinien zawsze zachowywać Właściwą Mową i Właściwy Pogląd i prowadzić wszystkich innych do ich zachowania. Jeśli zamiast tego powoduje u innych niewłaściwą mowę, błędne poglądy lub złą karmę, popełnia obrazę paradżiki.

5, Uczeń Buddy nie może handlować napojami alkoholowymi ani zachęcać do tego innych. Nie powinien stwarzać przyczyn, warunków, metod ani karmy sprzedawania jakichkolwiek środków odurzających, ponieważ środki odurzające są przyczynami i warunkami wszelkiego rodzaju przewinień. Jako uczeń Buddy powinien pomagać wszystkim czującym istotom osiągnąć czystą mądrość. Jeśli zamiast tego powoduje, że mają wywrócone do góry nogami myślenie, popełnia wykroczenie Parajika.

6, Uczeń Buddy nie może sam rozpowszechniać występków lub wykroczeń duchownych bodhisattwów, świeckich bodhisattwów lub [zwykłych] mnichów i mniszek – ani zachęcać do tego innych. Nie może stwarzać przyczyn, warunków, metod ani karmy omawiania wykroczeń zgromadzenia. Jako uczeń Buddy, ilekroć słyszy złe osoby, eksternalistów lub wyznawców Dwóch Pojazdów mówiących o praktykach sprzecznych z Dharmą lub sprzecznych z przykazaniami w społeczności buddyjskiej, powinien pouczać ich ze współczującym umysłem i prowadzić ich do rozwinięcia zdrowej wiary w mahajanie. Jeśli zamiast tego omawia błędy i złe uczynki, które mają miejsce w zgromadzeniu, popełnia wykroczenie paradżiki.

7, Uczeń Buddy nie powinien wychwalać siebie i mówić źle o innych ani zachęcać innych do tego. Nie wolno mu stwarzać przyczyn, warunków, metod ani karmy wychwalania siebie i dyskredytowania innych. Jako uczeń Buddy powinien być gotów stanąć w obronie wszystkich czujących istot i znosić upokorzenia i oszczerstwa – akceptując winę i pozwalając czującym istotom na posiadanie całej chwały. Jeśli zamiast tego przejawia własne cnoty i ukrywa dobre strony innych, powodując w ten sposób oszczerstwa, popełnia obrazę paradżiki.

8, Uczeń Buddy nie może być skąpy ani zachęcać innych do skąpstwa. Nie powinien stwarzać przyczyn, warunków, metod ani karmy skąpstwa. Jako bodhisattwa, ilekroć osoba bez środków do życia przychodzi po pomoc, powinien dać jej to, czego potrzebuje. Jeśli zamiast tego, z gniewu i urazy, odmawia wszelkiej pomocy – odmawiając pomocy nawet groszem, igłą, źdźbłem trawy, nawet jednym zdaniem, wersetem lub frazą Dharmy, ale zamiast tego beszta i obraża tę osobę – popełnia wykroczenie Parajika.

Buddha

9. Uczeń Buddy nie powinien żywić gniewu ani zachęcać innych do gniewu. Nie powinien stwarzać przyczyn, warunków, metod ani karmy gniewu. Jako uczeń Buddy powinien być współczujący i synowski, pomagając wszystkim czującym istotom rozwinąć dobre korzenie braku sporów. Jeśli zamiast tego obraża i znęca się nad czującymi istotami, a nawet istotami transformującymi się [takimi jak bóstwa i duchy] ostrymi słowami, bijąc je pięściami lub stopami, atakując je nożem lub pałką — lub żywi urazę nawet wtedy, gdy ofiara wyznaje swoje błędy i pokornie prosi o przebaczenie miękkim, pojednawczym głosem – uczeń popełnia obrazę Parajika.

10. Uczeń Buddy nie powinien sam mówić źle o Potrójnym Klejnocie ani zachęcać do tego innych. Nie wolno mu stwarzać przyczyn, warunków, metod ani karmy oszczerstw. Jeśli uczeń usłyszy choć jedno słowo oszczerstwa skierowanego przeciwko Buddzie od eksternalistów lub złych istot, doświadcza bólu podobnego do bólu trzystu włóczni przebijających jego serce. Jak więc mógłby oczernić samego Potrójnego Klejnotu? Dlatego jeśli uczniowi brakuje wiary i synowskiej pobożności wobec Potrójnego Klejnotu, a nawet pomaga złym osobom lub osobom o nienormalnych poglądach szkalować Potrójny Klejnot, popełnia wykroczenie Paradżika. [5]

Informacje oraz ilustracje zostały zaczerpnięte z oficjalnej strony  Bukkōin Świątyni Światła Buddhy oraz innych dostępnych mi źródeł. (głównie z angielskojęzycznej Wikipedii)