Engakuin

Świątynia Engakuin w Poznaniu należy do tradycji Zen Sōtō i funkcjonuje w ramach Misji Buddyjskiej – Trzy Schronienia w Polsce [1]

Głównym Opatem Misji jest  Daiko Kanzen Osho (Jeremi Szczęsny Maślankowski) [2] 

Jest kapłanem i nauczycielem “Zen Sōtō w Polsce. Pełni funkcję opata świątyni Sanboin w Szczecinie jak i Engakuin w Poznaniu. Od 1984 roku praktykował w tradycji Zen Sōtō w Japonii. Został wyświęcony w 1989 roku na mnicha w świątyni w Tokio i ukończył edukację klasztorną w klasztorze Daiyuzan Saijoji, jednym z największych klasztorów zen we wschodniej Japonii.

Praktykował z różnymi nauczycielami japońskimi, ale jego głównym nauczycielem medytacji był Harada Tangen roshi, były przełożony świątyni Bukkokuji.” [2]

Harada Tangen roshi

Tangen Harada–

japoński mistrz zen, spadkobierca Dharmy Daiuna Sogaku Harady i opat buddyjskiej świątyni Bukkoku-ji w Obama w Japonii. W 1943 w wieku osiemnastu lat zgłosił się do oddziału szkolącego pilotów kamikaze, jego atak został wyznaczony na dzień 15 sierpnia 1945 r. Jednakże na godzinę przed planowanym wylotem cesarz ogłosił kapitulację Japonii. Był jeńcem wojsk radzieckich, ale po roku udało mu się powrócić do kraju.
Harada nie mógł zapomnieć kolegów, z którymi przechodził szkolenie lotnicze, i którzy poświęcili swoje życia dla kraju. Gdy tylko ich wspominał, odczuwał wielki ból i nie przestawał cierpieć. Usłyszał wówczas o rōshim Sogaku Haradzie (którego został uczniem) i udał się do jego świątyni Hosshin-ji. Opowiedział mistrzowi o wszystkich swoich cierpieniach, a ten odrzekł: “Jeśli zaufasz w pełni moim słowom i będziesz praktykował z całkowitym poświęceniem swojego życia, wszystkie twoje problemy znajdą rozwiązanie”. Poprzysiągł więc, że będzie praktykował, całkowicie poświęcając temu swoje życie. Początkowo nie wiedział, czy sprosta trudom praktyki, ale gdy minął rok, zdołał rozwiązać swój problem. Jeszcze przez dziesięć lat kontynuował praktykę pod kierunkiem Sogaku Harady w Hosshin-ji.
W 1955 w wieku trzydziestu lat, został przełożonym obecnej świątyni Bukkoku-ji. Od tamtego czasu przez ponad sześćdziesiąt lat przyjmował pod opiekę praktykujących nie tylko z Japonii, ale i z całego świata, przekazując prawdziwą naukę Buddy i kierując praktyką zazen. [3]

Daiko Kanzen Osho (Jeremi Szczęsny Maślankowski)

Daiko Kanzen Osho

Jest założycielem Misji Buddyjskiej w Polsce. Regularnie odwiedza ośrodki buddyjskie w różnych miastach udzielając nauk i tłumacząc nauczycieli wywodzących się zarówno z tradycji zen jak i buddyzmu tybetańskiego. Szeroka znajomość wielu języków orientalnych, historii poszczególnych krajów oraz wnikliwe rozeznanie w psychologii i medycynie zachodniej sprawiają, że sposób jego nauczania jest uniwersalny i trafiający do szerokiego grona sympatyków i praktykujących buddyzm w Polsce. [4]

Za twórcę zen soto uważany jest Dōgen Kigen [6]

Dōgen Zenji 道元禅師; (1200-12530)

Dōgen udał się do Chin w celu zgłębiania chińskiego buddyzmu. Mistrzem  Dōgena w Chinach został Tiantong Rujing (jap. Tendō Nyojō, 1163–1228). reprezentujący tradycję caodong (jap. sōtō, również sōdō). Po dwóch latach intensywnego treningu osiągnął przebudzenie). Dōgen bardzo cenił swojego mistrza. Nie chcąc stracić żadnego jego słowa, Dōgen zaczął zapisywać swoje rozmowy. Zapiski te zostały odkryte dopiero po jego śmierci, w 1254, wśród jego osobistych rzeczy. Odkrycia dokonał jeden z uczniów Dōgena, Kōun Ejō, który opracował je pod tytułem Hōkyōki (Zapiski ery Baojing). Pierwsza kopia datowana jest na 9 grudnia 1253. W 1227, mając 28 lat, Dōgen powrócił do Japonii.

Początkowo, do 1230, Dōgen przebywał w założonym przez Eisai’a klasztorze Kennin-ji. Później przeniósł się do świątyni Fukakusa Anyōin, w której sam nauczał. Tam również rozpoczął pisanie swojego wielkiego dzieła, Shōbōgenzō (Oko i Skarbiec Prawdziwego Prawa), które w zamierzeniu Dōgena miało być kompletnym i wielostronnym przedstawieniem Prawa Buddy. Shōbōgenzō, jako pierwsze dzieło religijne w Japonii, zostało napisane w języku japońskim. Obok Shōbōgenzō napisał też szereg pism niezależnych, z których najbardziej znany jest Fukan Zazen-gi napisany przez Dōgena tuż po powrocie z Chin w świątyni Kennin-ji w Kyoto jesienią 1227. Następnie Dōgen przeniósł się do Kannon Dōri Kōshōhōrinji (Kōshō-ji). Dōgen chciał uczynić z Kōshō-ji klasztor, w którym praktykuje się prawdziwy buddyzm i tam dołączył doń m.in. Ejō, jego najbliższy uczeń i jedyny spadkobierca jego Prawa.

Tiāntóng Rújìng 天童如淨 (1163-1228)

W 1243 na skutek prześladowań uznanych instytucji religijnych Dōgen przeniósł się do prowincji Echizen (obecnie prefektura Fukui), gdzie założył klasztor Eihei. Z krótką przerwą przebywał tam aż do 1253, kiedy w bardzo złym stanie zdrowia wyruszył w celu podjęcia leczenia do Kioto. Zmarł w Kioto w domu świeckiego wyznawcy.[7] Pewnego razu Dogen nauczał: „Starożytni mawiali: Winieneś słuchać, winieneś patrzeć. Jeśli nie doświadczyłeś, przynajmniej patrz. Jeśli nie zobaczyłeś, to słuchaj. Oznacza to, że miast jedynie słuchać, o wiele lepiej jest ujrzeć na własne oczy. Miast jedynie zobaczyć, cenniejsze jest doświadczyć tego na własnej skórze. To, czego do tej pory nie udało ci się przeżyć, przynajmniej oglądaj. Z kolei o tym, czego nie zobaczyłeś, powinieneś przynajmniej spróbować usłyszeć”. [8]

Mistrzowie ZEN

Poniżej:

1. Zasady “dogen zenji fukan zazengi” – Zasady uprawiania zalecanej wszystkim siedzącej medytacji (jap. Fukan zazengi) to pierwszy tekst, który nauczyciel napisał po powrocie do Japonii po kilkuletnim pobycie w Chinach. W Fukan zazengi mistrz Dogen szczegółowo omawia czym jest autentyczna praktyka zazen, właściwy pogląd oraz znaczenie pozycji ciała. Mimo że tekst zakrawa na prosty, wymaga szczegółowego komentarza doświadczonego w praktyce nauczyciela zen. Praktyka zazen w tradycji zen soto w całości opiera się na tym krótkim tekście. [5]

2. Lista Organizacji Misji Buddyjskiej Trzy Schronienia

3. Lista Organizacji Buddyjskich Mahajany