Ho Hakubaji

Ho Hakubaji

Jesteśmy Sanghą Ho Hakubaji praktykującą w tradycji japońskiego Rinzai Zen pod kierunkiem czcigodnej Roshi Reiko Marii Monety-Malewskiej. Roshi Reiko jest spadkobierczynią Dharmy czcigodnego Roshiego Oi Saidana.

Roshi Reiko Maria Moneta-Malewska

Roshi Reiko Maria Moneta-Malewska jest osiemdziesiątą czwartą spadkobierczynią Dharmy Buddy Siakjamuniego. W swym nauczaniu podkreśla konieczność przenoszenia stanu umysłu z formalnej praktyki zazen do codziennych aktywności – „zen dnia codziennego” oraz odpowiedzialność i determinację adeptów buddyzmu zen. Roshi praktykuje zen od 1978 roku, początkowo w Polsce z Roshim Philipem Kapleau, następnie w tradycji Soto u Roshiego Gempo. W 1994 roku wyjechała do Japonii, gdzie rozpoczęła praktykę pod kierunkiem Roshiego Oi Saidana, w klasztorze Hokko-ji w południowej części Honsiu. Otrzymała od Roshiego Oi Saidana przekaz Dharmy w linii japońskiego Rinzai Zen.
Roshi jest wyświęconą mniszką z tradycji Rinzai Zen, jednocześnie jest aktywna zawodowo. Prowadzi prywatną praktykę psychoterapeutyczną i jest cenionym konsultantem biznesowym w dziedzinie HR (human resources). Jest także aktywnym i znanym ekspertem w dziedzinie profilaktyki uzależnień oraz autorką książek i publikacji o tematyce psychologicznej: „Narkotyki w szkole i w domu”, ”Być tutaj”, „Dla siebie i dla innych”, „Nie, które buduje”, „Zamiatając skały czesząc mech”. [1]

“– Trenujemy w sali medytacyjnej, zendo, po to, żebyśmy nie byli inni w zendo, a inni poza nim. Dochodzimy do prawdy o życiu, by żyć według tej prawdy: bez iluzji, przywiązań i pożądań. Tak rzadko jesteśmy uważni, tak bardzo nie zdajemy sobie sprawy z tego, co się z nami dzieje! Ile sobie tym przysparzamy cierpienia! W zendo uczymy się żyć, normalnie: żyć. Tu i teraz. I żyjemy.

Co nam przeszkadza żyć normalnie?
– Ego. Mój nauczyciel, czyli Roshi, Saidan Oi mówi, że z ego walczy się do końca. Bo ono nie daje się tak łatwo strącić z wysokiego tronu w nicość! Jest jak hydra, której odrastają odcinane głowy. Jeśli nawet osiągniemy wgląd, to dopiero początek. Jeśli chcemy, aby się on utrzymał i pogłębiał, musimy praktykować stale.” – Fragment wywiadu jaki udzieliła Roshi Reiko Maria Moneta-Malewska dla magazynu Charaktery.

Bodhidharma

Hakuin Ekaku self portrait

Rinzai to japońska linia chińskiej szkoły Linji , która została założona w czasach dynastii Tang przez Linji Yixuan (jap. Rinzai Gigen).
Rinzai jest buddyjską tradycją mahajany , która czerpie z różnych indyjskich sutr mahajany (takich jak Sutra Diamentowa

Enso

i Sutra Serca ) oraz śastr (traktatów) mistrzów indyjskich. Oprócz tego Rinzai dokładnie studiuje dzieła chińskiej tradycji Chan.
Rinzai Zen charakteryzuje się naciskiem, jaki kładzie na kenshō (見 性, „widzenie swojej prawdziwej natury” lub „wyraźne wejrzenie w naturę buddy ”) jako bramę do autentycznej praktyki buddyjskiej .  Rinzai podkreśla również znaczenie duchowego treningu post-kensho, który pozwala urzeczywistnić przebudzenie i ucieleśnić je dla dobra wszystkich istot.

Rysunek japońskiego artysty Genrō Suiō (1717-1789) ilustrujący „ Koan dzikiej kaczki ”

Innym centralnym elementem praktyki Rinzai Zen jest relacja ucznia z nauczycielem Zen, która obejmuje formalną praktykę sanzen , prywatną rozmowę między uczniem a mistrzem oraz różne metody „bezpośredniego wskazywania”, które są używane przez mistrzów Rinzai do prowadzenia ucznia do doświadczenia kensio.  Formalny trening Rinzai koncentruje się na zazen (medytacja w pozycji siedzącej). W zazen stosuje się różne praktyki, takie jak różne formy medytacji oddechu (takie jak liczenie oddechów, oddychanie przeponowe i kultywowanie oddechu tanden ), introspekcja kōan , wato i praktyka mantry (takie jak używanie mantrycznej sylaby Ah).  Różne inne praktyki bez siedzenia, takie jak medytacja w chodzeniu (Jp. kinhin ), ōryōki (medytacyjna praktyka posiłku) i samu (praca fizyczna wykonywana z uważnością) są częścią kultywacji rinzai zen. Praktykowanie intonowania ( okyo ) buddyjskich sutr lub dharani jest również głównym elementem praktyki Rinzai.

zazen

Japanese painting of Linji Yixuan (Japanese: Rinzai Gigen).

Rdzeniem praktyki Zen jest zazen. Siedząc wyprostowany na poduszce, w milczeniu zanurzony.
W medytacji Zen praktykujemy kontemplację oddechu, cztery bramy uważności oraz koncentrację na koanie. W praktyce łączymy ciało i umysł. Jednocześnie szukamy połączenia z naszym centrum (Hara). Doprowadzamy do spójności „ mózg-serce-hara ”.
Pojawiające się myśli i uczucia są postrzegane. Nie są ani stłumione, ani wyniesione do centrum wydarzeń intelektualnych.
Gdy tylko próbujemy stać się pustkami, odkrywamy, że nasz umysł zawsze pracuje. myśli przychodzą i odchodzą. Nie możemy  nie  myśleć. Jednak obserwując nasz strumień myśli, jednocześnie tworzymy do niego dystans. Strumień stopniowo zanika. W końcu dochodzimy do „ myślenia o niemyśleniu ”. Ilekroć rozpraszają nas wewnętrzne obrazy i stajemy się tego świadomi, wracamy do naszego oddechu lub koanu.

Wu – nie

Celem zazen jest przebudzenie do własnej prawdziwej natury.

Po drodze ćwiczymy otwartość, czujność i obecność. W ten sposób uwalniamy się od stresu, zmartwień i lęków. Ćwiczymy bycie tu i teraz bez błądzenia w przeszłości i przyszłości, bez oczekiwań, koncepcji i wyobrażeń.

W miarę postępów w praktyce stajemy się coraz bardziej świadomi, że każda chwila jest kompletna i doskonała.[3]

Buddyzm zen jest jedną ze szkół buddyzmu mahajanistycznego, która rozwinęła się w VI i VII wieku w Chinach. Buddyzm zen podkreśla priorytet doświadczenia oświeceniowego i nieużyteczność rytualnych ćwiczeń religijnych oraz intelektualnego roztrząsania nauki dla osiągnięcia wyzwolenia (oświecenia). Jako najkrótszą, ale też i najbardziej stromą drogę do przebudzenia wskazuje zen praktykę zazen, „siedzenia w medytacji”.

Bodhidharma – Księżyc przez rozpadające się okno autorstwa Tsukioki Yoshitoshiego (1887)

Charakterystyczne cechy zen dają się ująć w następujących stwierdzeniach:

1. „szczególny przekaz poza (ortodoksyjną) nauką”;

2. „niezależność od (świętych) pism”;

3. „bezpośrednie trafianie do serca człowieka”;

4. „(prowadzenie do) poznania (własnej) istoty (i do) stania się buddą”.

Tradycja zen przypisuje tę charakterystykę Bodhidharmie – pierwszemu patriarsze zen w Chinach, założycielowi Shaolin, który jest pierwszym klasztorem chan (zen) w Chinach. Wedle legendy „szczególny przekaz poza nauką ortodoksyjną” rozpoczął się od słynnego kazania Śakjamuniego na Górze Sępów (Grydhrakuta). Wtedy właśnie, gdy wielka liczba uczniów zgromadziła się wokół Buddy, by posłuchać jego wykładu o dharmie, on miał tylko w milczeniu trzymać podniesiony w górę kwiat. Jedynie jego uczeń Mahakaśjapa pojął to i uśmiechnął się – wobec gestu mistrza dokonał się w nim pierwotny przełom oświeceniowy i w ten sposób pojął esencję nauki Buddy. W tym momencie nastąpiło pierwsze przekazanie „nauki bez słów”, typowe dla zen z serca-umysłu do serca-umysłu. Budda potwierdził Mahakaśjapę jako pierwszego indyjskiego patriarchę. Od tej pory zen jest też często określane jako „szkoła umysłu Buddy”.

Sangha jest członkiem Misji Buddyjskiej Trzy Schronienia.

tutaj możesz posłuchać Roshi Reiko Maria Moneta-Malewska

1. Lista Organizacji Misja Buddyjska Trzy Schronienia
2. Lista Organizacji Buddyjskiej Mahayany