Namdagling

Namdagling 

Międzynarodowa Wspólnota Dzogczen 

Namdagling Międzynarodowa Wspólnota Dzogczen  składa się z osób zainteresowanych podążaniem i praktykowaniem nauk dzogczen. Czogjal Namkhai Norbu założył ją we Włoszech w drugiej połowie lat siedemdziesiątych. Rozwinęła się gwałtownie w wielu krajach na całym świecie, przyjmując całkowicie międzynarodowy charakter. Obecnie Wspólnota Dzogczen

Czogjal Namkhai Norbu – Wspólnota Dzogczen Namdagling

liczy tysiące członków w ponad czterdziestu krajach. (..)

Wspólnota Dzogczen stanowi przestrzeń, w szczególny sposób dopasowaną do potrzeb naszego współczesnego stylu życia, ponieważ aktywnie odpowiada na wzrastającą konieczność połączenia nowoczesnej technologii ze starożytną mądrością. {1}

Czogjal Namkhai Norbu (tyb. ཆོས་རྒྱལ་ནམ་མཁའི་ནོར་བུ་ chos rgyal nam mkha’i nor bu; ur. 8 grudnia 1938 w Derge, zm. 27 września 2018 w Arcidosso^[1]) – buddyjski nauczyciel przekazujący nauki Dzogczen i Anujogi. [2]

Nauki Dzogczen nawiązują do przed buddyjskiej tradycji kultów szamańskich Bön oraz nauk szkoły  ningma.

Namdagling Międzynarodowa Wspólnota Dzogczen 

została założona przez Czogjala Namkhai Norbu we Włoszech w drugiej połowie lat siedemdziesiątych. Praktyki polegają na kontemplacji własnych myśli i własnej energii.

Międzynarodowa Wspólnota Dzogczen Namdagling

Organizacja Wspólnoty jest rezultatem wizji Czogjala Namkhai Norbu: gary („miejsca zgromadzeń”- większe centra) oraz lingi („miejsca – wyspy” mniejsze centra) z wielkiej Mandali (koła), która jednoczy różne geograficzne obszary świata.

Symbolicznie mandala reprezentuje wszechświat taki jak jest postrzegany przez jednostkę, a w tym konkretnym przypadku, miejsca w których są praktykowane nauki. Zgodnie z wizją mandali nie ma hierarchicznego związku pomiędzy licznymi garami i lingami, a jedynie związki współpracy oraz kooperacji. Nazwa największych miejsc spotkań Wspólnoty Dzogczen to gar. Centralny, Międzynarodowy Gar znajduje się na wyspie Teneryfa Dzamlinggar (Hiszpania). Dwa gary istnieją w Europie (Merigar East i Merigar West), dwa w krajach rosyjskojęzycznych (Kunsangar North i Kunsungar South), dwa w Stanach Zjednoczonych (Tsegyalgar East i Tsegyalgar West), dwa w Ameryce Południowej (Tashigar North i Tashigar South) i dwa w Australii (Namgyalgar North i Namgyalgar South).

Miejsca te wraz z polskimi ośrodkami zaznaczone są na mapie

Międzynarodowa Wspólnota Dzogczen Namdagling

Zgodnie z informacją GUS

Namdagling Międzynarodowa Wspólnota Dzogczen 

posiada ośrodek odosobnieniowy (Paldenling) położony w Beskidzie Niskim, niedaleko Dukli. Ośrodek w Warszawie (Namdaling) służy wspólnym praktykom członków wspólnoty, organizowane są też tam kursy pogłębiające zrozumienie Dzogczen.

Paldenling jest ośrodkiem odosobnieniowym, położonym w Beskidzie Niskim, niedaleko Dukli. Teren, na którym znajduje się ośrodek obejmuje powierzchnię 9 hektarów lasów i pól. Ośrodek służy przede wszystkim indywidualnym oraz grupowym odosobnieniom medytacyjnym. Znajduje się w nim także archiwum oraz biblioteka Wspólnoty Dzogczen.[3] Namdagling – Zawsze Czysty – taką nazwę nadał Ośrodkowi Wspólnoty Dzogczen w Warszawie Czogjal Namkhai Norbu w 2010 roku. Namdaling służy przede wszystkim grupowym praktykom członków Wspólnoty Dzogczen. Jest również miejscem, w którym zainteresowani znajdą wszelkie informacje dotyczące nauk dzogczen. Tu organizujemy kursy prowadzone przez wykwalifikowanych instruktorów, pogłębiające zrozumienie dzogczen – wiedzy o naszym prawdziwym stanie, tutaj także oferujemy przestrzeń: można poczytać i nabyć książki na ten temat lub po prostu spędzić wspólnie czas.[4]

Czogjala Namkhai Norbu

Yedrolling, czy też Ling Pierwotnej Wolności, jest miejscem w Krakowie poświęconym rozwojowi nauk Dzogczen. Odbywają się tu grupowe praktyki, rozmaite kursy prowadzone przez autoryzowanych instruktorów, jak i wspólne oglądanie transmisji z nauk Czogjala Namkhaia Norbu. Ośrodek jest otwarty dla wszystkich zainteresowanych naukami, chcących porozmawiać, nabyć nasze książki, czy też skorzystać na miejscu z biblioteki tekstów.[5]

 Międzynarodowa Wspólnota Dzogczen Namdagling w Polsce należy do Polskiej Unii Buddyjskiej 

Wizerunek Pierwszego tulku Dzogczena Rinpocze (Wylie: padma rig ‘dzin; 1625–1697), który założył w Tybecie klasztor o nazwie Dzogczen, gdzie zachowuje się Kandro Nintik oraz termy V dalajlamy.

Dzogczen oznacza całkowitą (czen) doskonałość (dzog), prawdziwy stan każdej istoty. W dzogczen nie ma jakiegoś obiektu, który należałoby poznać; chodzi raczej o doświadczenie stanu poza umysłem, stanu kontemplacji.

Sposób widzenia w dzogczen nie polega na patrzeniu na zewnątrz i osądzaniu. Chodzi o znalezienie się w stanie wiedzy. Najczęściej używa się tu przykładu lustra i okularów. Okulary służące do patrzenia na przedmioty zewnętrzne stanowią przykład dualizmu. Natomiast zasadą dzogczen jest zwierciadło – powinniśmy w nie patrzeć, aby odkryć siebie.
Kiedy dostrzegasz, że w różnych rodzajach doświadczeń i przejawień istnieje unikalny i jedyny stan obecności, wtedy ostatecznie rozpoznajesz niedualistyczną naturę rzeczywistości. W dzogczen jest on nazywany stanem kontemplacji.

Bhutańskie malowidło ścienne przedstawiające Padmasambhavę.

Dzogczen nie jest jednak żadną szkołą czy sektą. Jest stanem wiedzy, który przekazywali mistrzowie poza ograniczeniami właściwymi danej tradycji. W linii nauk dzogczen byli mistrzowie wywodzący się ze wszystkich warstw społecznych: rolnicy, nomadzi, mnisi i arystokraci, oraz wiele ważnych postaci związanych z różnymi duchowymi tradycjami. Mistrz dzogczen stara się przekazać stan wiedzy. Jego celem jest obudzenie u ucznia świadomości pierwotnego stanu.
Mistrz nie mówi „Podążaj za moimi zasadami i stosuj się do moich reguł.”
Powie natomiast „Otwórz swoje wewnętrzne oko i obserwuj siebie”.
Nauki muszą stać się żywą wiedzą we wszystkich codziennych aktywnościach. To właśnie jest sednem praktyki.[2]

dzogczen

Lukhang Temple mural

Metoda nabywania wiedzy dzogczen i odkrywania naszego prawdziwego stanu nazywa się naukami dzogczen. Nie jest to teoria wymyślona przez kogoś lub wniosek, do którego dochodzi się poprzez intelektualną analizę, ale doświadczenie, wiedza i zrozumienie oświeconych istot.
W naukach dzogczen, nasza prawdziwa natura nazywana jest także pierwotnym stanem. Zrozumienie czy też odkrycie pierwotnego stanu nosi nazwę rigpa. Słowo rigpa tłumaczy się jako „stan wiedzy” lub „natychmiastowa obecność”. Najważniejsze jest prawdziwe spoczywanie w tym stanie i doświadczanie go.
Tybetańskiego terminu rigpa używa się czasami w znaczeniu „inteligencji”. Ale to słowo w naukach dzogczen nie oznacza jedynie zwykłej wiedzy czy intelektu. Chodzi tutaj o doświadczenie. Kiedy ktoś sam uzyskuje doświadczenie natychmiastowej obecności, wtedy ją rozpoznaje i rzeczywiście wie, co znaczy rigpa.
Nauki dzogczen nie są filozofią, doktryną religijną ani tradycją kulturową. Kto zrozumie przesłanie tych nauk, pojmie swój prawdziwy stan. Zrozumienie własnego stanu jest jedynym źródłem, z którego może wypływać pomoc dla innych, bo dopiero obserwując własne ograniczenia i napięcia stajemy się naprawdę wrażliwi na cudze cierpienie. Współczucie powstaje wówczas spontanicznie. – Fragment z https://www.dzogchen.pl/nauki-dzogczen/

Praktyki

Santi Maha Sangha

Lukhang Temple mural

to rozpoczęty w 1992 roku przez Czogjala Namkhai Norbu program studiów i praktyk trzech serii nauk dzogczen: semde, longde i upadesia. Program praktyk Santi Maha Sanghi skierowany jest zarówno do osób, które chciałyby w przyszłości przynosić pożytek innym przekazując nauki, jak i do tych, którzy pragną pogłębić własna wiedzę i doświadczenie.
Program zawiera „Podstawę” (Base Level) ukazującą sposób wejścia na ścieżkę do wyzwolenia oraz dziewięć poziomów, z których każde trzy odpowiadają kolejnej serii nauk dzogczen. Santi Maha Sangha obejmuje trening intelektualny, studiowanie pism, poznawanie szczególnych metod właściwych naukom dzogczen oraz praktykę – bezpośrednie doświadczanie nauk. Każdy poziom – określony cykl praktyk – kończy się egzaminem. Do tej pory Rinpocze udzielił nauk podstawy oraz pierwszych czterech poziomów. [3]

Jantra joga

Lukhang Temple mural

Jantra joga (lub inaczej „joga ruchu”) jest starożytnym systemem tybetańskiej jogi, opartym na tekście “Zjednoczenie Słońca i Księżyca”, napisanym w VIII wieku przez mistrza Wajroczanę. Był on uczniem słynnego Guru Padmasambhawy, który pradawną linię ustnego przekazu jantra jogi otrzymał od nepalskiego Mahasiddhy Humkary.

Mandala Wairoćany

Czogjal Namkhai Norbu

rozpoczął nauczanie jantra jogi na Zachodzie z początkiem lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku we Włoszech. Na podstawie własnych doświadczeń oraz ustnych wyjaśnień otrzymanych od żyjących w XX wieku tybetańskich joginów i siddhów, przygotował szczegółowy komentarz do źródłowych nauk Wajroczany. Ten bezcenny tekst doczekał się licznych przekładów, w tym na język polski. Przedstawiono w nim, w metodyczny sposób, elementy praktyki tej jogi, o wielowiekowej tradycji.

Jantra joga Wajroczany

zawiera 108 ćwiczeń które są podzielone w następującym porządku: 1 wydech nieświeżego (zużytego) powietrza – czyli dziewięć oczyszczających oddechów, 5 jantr dla rozluźnienia stawów i zmysłów, 8 jantr dla oczyszczenia prany, 1 pranajama dla kontroli kanałów, 5 jantr dla kontrolowania kanałów, 5 głównych pranajam, 75 głównych jantr, 7 lotosów, 1 fala wadżry.

Głównym celem jantra jogi jest odkrycie naszego pierwotnego stanu, wyjście poza osądy i ocenianie. Jednocześnie jantra joga jest stosowana w medycynie tybetańskiej, jako metoda przezwyciężenia chorób i zaburzeń mentalnych.[4]

Lukhang Temple mural

Taniec Wadżry

jest ruchem w stanie kontemplacji. Różnica między medytacją a kontemplacją polega na tym, że kiedy medytujemy, koncentrujemy się i wykorzystujemy umysł. Kontemplacja oznacza, że umysł nie koncentruje się na niczym, niczego nie modyfikuje ani nie ocenia, lecz zachowuje uważność w odniesieniu do wszystkich doświadczeń płynących z trzech bram naszej egzystencji, czyli ciała, energii (głosu) oraz umysłu. W ten sposób odkrywamy “rzeczywisty” stan poza iluzją ciągłego, projekcyjnego umysłu.
Taniec Wadżry jest częścią nauk dzogczen przekazanych przez znanego na całym świecie mistrza dzogczen Czogjala Namkhai Norbu.(…)
Proste, powolne i płynne ruchy Tańca rozluźniają ciało, oczyszczają umysł i zmniejszają napięcia, których możemy doświadczać w naszym codziennym życiu. Poprzez Taniec aktywujemy i koordynujemy punkty energetyczne naszego ciała, zgodnie ze starożytną wiedzą o kanałach i czakrach. W ten sposób Taniec Wadżry rozpuszcza bloki energetyczne, harmonizuje trzy główne aspekty naszego bytu – ciało, energię i umysł – oraz rozwija obecność i świadomość. Wykonywane ruchy współgrają z dźwiękiem świętych sylab (mantr), które można znaleźć w oryginalnych tekstach nauk dzogczen. Na specjalne okazje tancerze mogą nosić wielobarwne kostiumy do praktyki Tańca Wadżry.
Aby nauczyć się Tańca Wadżry należy wziąć udział w kursie prowadzonym przez wykwalifikowanego instruktora z Międzynarodowej Wspólnoty Dzogczen. Następnie Taniec można praktykować na Mandalach, które obecnie można znaleźć w różnych zakątkach świata.[5] Taniec wadżry jest praktykowany na mandalach na całym świecie https://uebermaps.com/maps/1009-vajra-dance—global-mandala-map

Kha oznacza przestrzeń, niebo. Ta znaczy harmonia, melodia.
Khaita – ta nazwa oraz symbol (złoty węzeł nieograniczonej miłości na naszym globie) zostały wybrane przez naszego Mistrza w Dzamling Gar dla określenia wszystkich aktywności Wspólnoty Dzogczen związanych z dźwiękiem i ruchem. Radosne tańca Khaita, taniec wadżry, jantra joga – wszystko to tutaj zaliczamy.
Od 2011 Czogjal Namkhai Norbu poświęcił się badaniom i promowaniu tybetańskich pieśni. Do tej chwili Rinpocze osobiście dokonał transkrypcji 108 tybetańskich utworów, które przyswajają sobie jego uczniowie na całym świecie. Ich teksty zostały opublikowane w formie książki.
„Milarepa powiedział „każdy ruch jest jantrą”. Tak jak robicie jantra jogę czy medytujecie wykonując jakieś ćwiczenia. Milarepa powiedział „nie ma tu różnicy”, bo wszystko zależy od was, to wy to wszystko wykonujecie. Nawet jeśli są to tylko podskoki – jeśli podskakujecie z obecnością, zrelaksowani, staje się to pożyteczne.
To się wiąże z energią. Energia jest ruchem. W ten sposób się rozluźniamy. Z tego też powodu zawsze zaczynam razem z wami, śpiewając i będąc obecnym. To wszystko.”   Czogjal Namkhai Norbu [6]

więcej o Khaita – radosne tańce znajdziecie na specjalnej stronie poświęconej jej. https://khaita.org/pl/start/

Czogjal Namkhai Norbu powołał Międzynarodową Fundację Atiyogi (ATIF)

której częścią jest: International Dzogchen Community ; Wydawnictwo Shang Shung; Szkoły Medytacji; Szkołę Vajra Dance;  Szkołę Radosnych Tańców Khaita; Szkołę Jogi Jantra; Departament Badań i Dokumentacji ; Instytut Shang SHUNG (w 6 krajach); Szkoły Medycyny  Tybetańskiej i Języków; Dynamic Space of the Elements ETS. ; Chengdu Atiyoga International Trade Ltd. (CAIT); Projekt tłumaczeniowy KA-TER[7]

Dzogczen jako ścieżka samo-wyzwolenia

Dzogczen sam w sobie może być kompletnym systemem, kultywowanym pod opieką mistrza dzogczen, bez wyżej wymienionych

Lukhang Temple mural

tantr wewnętrznych.

Przykładem tego jest „cykl” dzogczen zwany nintik (Wylie: sNying thig; tłum. tikle serca), gdzie od początku następuje bezpośrednie wprowadzenie w rigpę, następnie są unikalne metody usuwające wątpliwości (np. praktyki oddzielające Umysł od rigpy zwane korde ruszen), a na końcu metody integracji ze stanem rigpy (np. praktyki trekciö i tögal). Źródłem owego kompleksowego podejścia dzogczen są oryginalne „Trzy Instrukcje Garaba Dordże” udzielone Mañjuśrīmitrze (Wylie: ‘jam dpal bshes gnyen), zwane „Wyjawieniem Esencji w Trzech Zdaniach” (ang. Hitting the Essence in Three Words; Wylie: tshig gsum gnad brdegs):

1. Bezpośrednie Wprowadzenie w rigpę samą w sobie (ang. Introducing directly the face of rigpa in itself; Wylie: ngo rang thog tu sprad),
2. Skierowanie tylko na jedną istotną rzecz (ang. Decide upon one thing and one thing only; Wylie: thag gcig thog tu bcad),
3. Całkowita pewność w „samo-wyzwalaniu” (ang. Confidence directly in the liberation; Wylie: gdeng grol thog tu bca).

Powyższe „Trzy Instrukcje” wskazują, że w dzogczen od samego początku ważne jest bezpośrednie wprowadzenie w rigpę przez mistrza. Dopóki uczeń nie jest w pełni pewny co do rigpy, praktyka skierowana jest w celu rozpoznania rigpy, aż będą usunięte wszelkie wątpliwości. Jeżeli jest się już absolutnie pewnym, że rozpoznało się rigpę, wtedy rozpoczyna się właściwa praktyka dzogczen, tj. przebywanie w tym stanie rigpy, dopóki nie nastąpi całkowita integracja, cokolwiek by się nie robiło. [8] kanał na YouTube https://www.youtube.com/@DzogchenTV
Informacje oraz Ilustracje pochodzą z oficjalnych stron Międzynarodowej Wspólnoty  Dzogczen oraz z Wikipedii polskiej i angielskiej wersji.

Poniżej:

Lista organizacji buddyjskich Wadżarajany oraz związków wyznaniowych tworzących Polską Unię Buddyjską z liczbą członków ( wg danych Gus zawartych w publikacji  “Wyznania religijne w Polsce w latach 2019-2021”