Khordong

Związek Buddyjski Khordong 

Związek Buddyjski „Khordong” w Polsce wywodzi się z tradycji buddyzmu tybetańskiego – ningma.

Celem związku jest studiowanie nauk Buddy, praktykowanie medytacji dla zrozumienia prawdziwej natury umysłu i rozwoju wewnętrznego oraz harmonijna współpraca ze światem zewnętrznym. Związek propaguje zdrowy styl życia, współdziała z organizacjami działającymi na rzecz ochrony zwierząt i środowiska naturalnego.

Związek Buddyjski „Khordong”

Związek Buddyjski „Khordong” posiada ośrodek Drophan Ling w Darnkowie (w pobliżu Kudowy Zdroju). Jest to miejsce, w którym praktykuje się zgodnie z naukami Padmasambhawy i tradycją Khordong. Organizowane są tu regularne kursy z nauczycielami buddyzmu tybetańskiego, możliwa jest praktyka grupowa i indywidualna. Tłumaczy się, wydaje i przechowuje buddyjskie teksty oraz kultywuje tradycję tybetańską.

Związek należy do Polskiej Unii Buddyjskiej 

Zgodnie z danymi GUS Związek liczył 88 członków, w tym 8 nauczycieli i posiadał jedną siedzibę.

Buddyzm jest zaliczany do trzech głównych religii świata, jednak nie opiera się na wierze w Boga, lecz na dążeniu do zrozumienia siebie i bycia w zgodzie ze swoją prawdziwą naturą. Służą temu niezliczone metody, odpowiednie dla osób o różnych predyspozycjach i skłonnościach. Całą tę różnorodność można zawrzeć w trzech wskazówkach przekazanych przez Buddę: nie szkodź innym, rób tylko to, co pozytywne, ćwicz swój umysł[1].

Czime Rigdzin Rinpocze

​Khordong i Dziangter, tradycje praktykowane w  Dropan Ling, ośrodku założonym przez Czime Rigdzina Rinpocze, należą do szkoły Ningmapa buddyzmu tybetańskiego.

Nyingmapa, znana również jako Nyingma, jest jedną z czterech głównych szkół buddyzmu tybetańskiego i uważana jest za najstarszą z tych czterech szkół. Czasami określa się go jako „porządek starożytnych tłumaczeń”, ponieważ został on oparty na pierwszych rodowodach i tłumaczeniach pism buddyjskich z sanskrytu na tybetański [3]. Tradycja Nyingma Pa ma bezpośredni związek spadkowy z buddyzmem Królestwa Tubo, które istniało w latach 633-842 ne [4]. Wyznawcy jej promują i dziedziczą głównie stare Tantry, które zostały przetłumaczone i przekazane w okresie Królestwa Tubo. Uważa się, że Nyingmapa została założona przez Padmasambhawę, znanego również jako Guru Rinpocze i jest powszechnie uważana za jednego z największych mistrzów buddyzmu tybetańskiego [4].

OM SOTI
LA MED TSO KYE GYAL WAI RING LUG CHOG
KA TER MIN DROL ME NGAG SAM MI KHYAB
PEL DZE CHI WA MED PAI RIG DZIN JE
YANG TRUL NYUR JON DZAD THRIN LHUN DRUB SHOG

Zwolennicy Ningmapy wierzą, że oświecenie można osiągnąć w ciągu jednego życia, a wyzwolenie można osiągnąć poprzez praktykę dzogczen, która jest najwyższym poziomem praktyki medytacyjnej w buddyzmie tybetańskim. Nyingmapa ma bogatą historię i dziedzictwo i jest znana ze swojego skupienia się na praktykach wadżrajany, takich jak joga bóstwa i recytacja mantr, a także z zachowania tybetańskich tradycji kulturowych [3].

dzogczen

Istnieją cztery główne szkoły buddyzmu tybetańskiego. Poza wyżej wymienioną Ningma (znana również jako Ningmapa), Kagju (Kagjupa), Sakja (Sakjapa) i gelug [5][6][7]. Tradycja Kagju obejmuje Karmapę, który stoi na czele gałęzi Karma Kagju. Na czele tradycji Sakja stoi Sakja Tridzin, a tradycji gelug Dalajlama [5][7]. Niektórzy uznają, bön religię o korzeniach przed buddyjskich, uznawana jest za jedną z pięciu głównych duchowych tradycji Tybetu[5]

Khordong i Dziangter to dwa związane ze sobą kierunki w buddyzmie tybetańskim, które są znane ze swojego nacisku na praktyki dzogczen. Dzogczen (tyb. rdzogs chen, sanskr. mahāsandhi) to jedna z głównych linii przekazu buddyzmu tybetańskiego, która skupia się na osiągnięciu bezpośredniego zrozumienia natury umysłu i rzeczywistości poprzez praktyki medytacyjne. Nazwa “dzogczen” oznacza “wielką doskonałość” lub “wielką pełnię”, co odnosi się do idei, że pierwotna natura umysłu jest już doskonała i nie wymaga żadnej poprawy ani modyfikacji.[8]

Nyangrel Nyima Ozer, 11th

Dzogczen jest częścią tzw. “trzech koronnych linii” buddyzmu tybetańskiego, obok sutry i tantry, i jest uważany za najwyższą praktykę, która umożliwia osiągnięcie ostatecznego wyzwolenia. W Dzogczen praktykujący kładą nacisk na bezpośrednią, niepośredniośc i bezcelowość praktyki, co oznacza, że nie dążą do osiągnięcia żadnego celu ani doświadczenia jakiejkolwiek nagrody czy rezultatu, ale po prostu pozostają w stanie obecnej chwili i obserwują rzeczywistość taką, jaka jest.[8]

Jigme Lingpa

W Dzogczen istnieją różne metody medytacyjne, takie jak “wielka pełnia” (dzogchen semde), “wielka swoboda” (dzogchen longde) i “wielka doskonałość” (dzogchen menngagde), które pozwalają na stopniowe odkrywanie pierwotnej natury umysłu i rzeczywistości. W praktykach dzogczen wykorzystywane są także nauki na temat “trzech ciał Buddy”, które odnoszą się do różnych aspektów natury umysłu. Dzogczen jest trudną i zaawansowaną praktyką medytacyjną, która wymaga dobrej znajomości podstaw buddyzmu tybetańskiego oraz doświadczenia w medytacji.[8]

Informacje oraz zdjęcia pochodzą z oficjalnych stron Związku oraz Wikipedii wersji polskiej i angielskiej.

Poniżej: Lista organizacji buddyjskich Wadżarajany oraz związków wyznaniowych tworzących Polską Unię Buddyjską z liczbą członków ( wg danych Gus zawartych w publikacji  “Wyznania religijne w Polsce w latach 2019-2021”